Νέα Ζωή Poem by THEODOROS MANTAS

Φεύγω σε τόπους αλήθειας μονάχος σαν φως
με 'να φαρμάκι στα χείλη ελπίδας σβησμένης.
Σαν κάρβουνο μαύρο στο βλέμμα τι να προσμένεις,
πέρα από της νύχτας τη σιωπή και μια αστραπή.

Αιώνια σύννεφα με κοιτούν... τι θέλουν να πουν;
Πυρκαγιά, λάβα και στάχτες πνίγουν την κραυγή
που εξουσιάζει τα όνειρα πριν έρθει η αυγή
με τα ρόδα και τη δροσιά ΄κείνη γυρίζει τη γη.

Ένα νησί, μια θάλασσα, μια μακρινή ακτή
στο χάρτη προσμένει σαν άστρο φωτισμένη
ένα χαμόγελο, ένα χάδι, μια αγκαλιά
να ανθίσει πάλι στο κόσμο η πασχαλιά.

Φθάνω σε γωνιά από τον ήλιο κρυμμένη
δίχως πυξίδα με φάρο μόνο την καταιγίδα.
Κεραυνός σκίζει στα δυο την παγωνιά στην ψυχή
χάνεται ο πόνος αρχίζει νέα ζωή.