καλοκαιρινό Ταξίδι Poem by THEODOROS MANTAS

Το καλοκαίρι συναντά κρυφά το δειλινό την ομορφιά
σαν πάνω στα κύματα μια Σειρήνα σιγοτραγουδά
εκείνη τη μελωδία που προσκαλεί το ζεστό Νοτιά
και λαχταρούν τα σώματα για να κυλιστούν στα χάδια.

Λένε πως η νιότη είναι της χαράς η καταιγίδα
και του έρωτα η πιο μεγάλη και ονειρική παγίδα
σαν το ρόδινο χρώμα αγκαλιάσει γλυκά τον ουρανό
και το βλέμμα χαθεί στο πέλαγο των γλαυκών ματιών της.

Είναι δύσκολο να περπατάς στην αμμουδιά μονάχος
και να κοιτάς τα τρυφερά χνάρια της ωραίας της γειτονιάς
που είδες χθες δειλά να σε κοιτά και να σωπαίνει
και να χορεύει σαν πεταλούδα στην καρδιά του πόθου.

Ένα λευκό κοχύλι, αιώνων βήμα σου ψιθυρίζει...
η Αφροδίτη δεν με ξέχασε ποτέ. Εσύ τη θυμάσαι;
Και 'κει που ψάχνεις την απάντηση ένας δυνατός βοριάς
το παίρνει μακριά στο σκοτάδι για να γυρίσει σαν κρίνος.

Το καλοκαίρι τα θαύματα μοιάζουν στην αγάπη
που ξεδιψά τα απογεύματα με 'να κόκκινο κρασί
γύρω απ' ένα μικρό τραπέζι στην άκρη ενός βράχου
που μες στις ρωγμές του κορμιού του γλυκαίνει η αλμύρα.

Το τέλος ίσως να έχει το άρωμα του θέρους
και το κοίταγμα της αυγής και της γαλήνιας δύσης του'
και ο ωκεανός που στην αγκαλιά του γίνεται ειρηνικός
να 'ναι το ταξίδι της λευτεριάς ενός λευκού κύματος.