Στης Σιωπής Τη Λάβα Poem by THEODOROS MANTAS

Σαν ο χρόνος βουλιάξει βαθιά μες στο νερό
το φως στο σκότος θα τον ακολουθήσει
και 'νας ήλιος μακρινός σιωπηλά θα δακρύσει
σαν μια αχτίδα του μακριά θα αρμενίσει.

Μες στη σιωπής της λάβα και 'γω θα βυθιστώ
σαν άνεμος μιας φωτιάς που 'γινε πια στάχτη
και τα πορφυρά της πύρινα πλατιά φτερά
τσακισμένα θα παλέψουν με τη μοναξιά.

Θα διψάσω μες την πείνα του φιλιού σου
και θα μισήσω κάθε δειλό εαυτό μου
που δεν σε σταμάτησε πριν πάρεις το δρόμο
της φυγής σαν της άνοιξης αγνό χελιδόνι.

Μπροστά θα πάψω να βαδίζω να κοιτώ
μες στα χάδια σου θα ψάχνω να σε βρω
και το μαρτύριο της απουσίας σου
θα 'ναι το κοφτερό γυαλί που θα κοπώ.

Και οι μέρες μου θα γίνουν μαύρες πυρκαγιές
σαν τις νύχτες που τις ξεχάσαν οι ξαστεριές
και θα ρουφώ της σκιάς τον μαύρο τον καπνό
και λύτρωση μες στις πληγές μου θα ζητώ.