μες Στη Γαλήνη Poem by THEODOROS MANTAS

Αγγίζοντας τον μακρινό σφυγμό της ηρεμίας
φαντάστηκα μια έρημο και μια ξάστερη βραδιά
που οι μύριοι άνεμοι των σκέψεων είχαν κοπάσει
μιας και η ψυχή τους άστρο ποθούσε να αγκαλιάσει.

Παράξενο που είναι το μονοπάτι της γαλήνης!
Σε 'να εκκλησάκι στην κορφή των βράχων οδηγεί
'κει που οι εικόνες σε κοιτούν στα μάτια με αλήθεια
και τα κεριά φωτίζουν της καρδιάς τα πιο μύχια.

Μελωδία αγγέλων και ευωδιά βαθιάς ευτυχίας
νιώθουν τα ζώπυρα σου και τα ανάβει η χαρά σου
που τη φουσκώνουν της πίστης τα στέρεα πλατιά φτερά
'κείνα που σε σπρώχνουν σε πελάγη απάνεμα ονειρικά.

Και σαν φωνάζεις δυνατά ζητώντας τη λύτρωση
από τους καημούς τις πίκρες και το άγνωστο του σκότους
νιώθεις ένα χάδι απαλό να σε διαπερνά
και χάνεσαι μαζί του σε μια ευχή που πίστεψες.