Του Έρωτα Η Κραυγή Poem by THEODOROS MANTAS

Ένα βαθύ ερωτηματικό αφήνει το σκοτάδι
σαν το κοιτάς μονάχος και πλάθεις μύριες σκέψεις
που σε τραβούν σε άγνωρους τόπους που φως δεν πιάνουν
μα σε αγγίζουν με το γιατί και το τι τους για να πας μπροστά.

Ανήμπορος ο νους ζητά τον κεραυνό και την αστραπή
τη μεγάλη λάμψη και την τρομερή αθάνατη βροντή
που την ακούει σαν τρικυμία βαθιά μες στην ψυχή του
να σπέρνει αστέρια φωτεινά που μιλούν για την αγάπη.

Και καθώς βουλιάζει μες στα βαθιά σπήλαια του λευκού
που σαν ευωδιά χαϊδεύει τον κρυμμένο του εαυτό
ακούει τη μελωδία της ευτυχίας και της χαράς
που τη νιώθουν τα αηδόνια τις νύχτες του φεγγαριού.

Και το σκότος τότε αναμερίζει από την ηδονή
της αιώνιας έκρηξης που ξεπηδά από το καυτό φιλί
που χαρίζει το ερωτευμένο Εγώ στο λάγνο Εσύ
και το σύμπαν σιωπά για να ακούσει του έρωτα την κραυγή.