Του Ονείρου Τα Πουλιά... Poem by THEODOROS MANTAS

Ένας έρωτας βαθύς, αληθινός μα ίσως μη ανεκτός της λογικής, και της πιο μίζερης φανταχτερής ζωής...άνθισε τη νύχτα της πιο όμορφης μουσικής, που τ' άστρα σαν φως διάφανο λευκό μοίραζαν στη γης.

Ήταν τα βλέμματα νεανικά και σαν την φωτιά πορφυρά και τα κορμιά πύρινα καυτά και ανέβλυζαν των κοντινών ανθών την ευωδιά και ένιωθες ότι η άνοιξη τους είχε στολίσει με μια απέραντη χαρά!

Και μες σε 'κείνη την ερωτική βραδιά γνώρισε ο κόσμος την ομορφιά που φέρνει ο έρωτας σαν τοξεύει τα βέλη του τα γλυκά σε δύο νέα παιδιά και η πλάση όλη ξεδιψά από τη δική τους λάβα και πυρκαγιά...

Και η λογική; ... τα κοιτούσε και έκλαιγε με δάκρυα παχιά πικρά, γιατί δεν μπορούσε να κοιτάξει με του πόθου τη ματιά, , γιατί δεν ήξερε πώς είναι σαν η καρδιά από έρωτα χτυπά, γιατί δεν μπορούσε να νιώσει πως πετά σαν του πιο όμορφου ονείρου τα πουλιά..