Αμίλητη Βραδιά Poem by THEODOROS MANTAS

Αμίλητη είν' η βραδιά
φύγαν τ' άστρα μακριά,
σαν τους ανέμους της σιωπής,
σαν τα δάκρυα της φυγής.

Με 'να σου βλέμμα τρυφερό
με κοιτάς...μα δεν σου μιλώ,
βουλιάζω μέσα στη φωτιά,
βαδίζω μες στη συννεφιά.

Έφερε θλίψη η στιγμή,
όλοι ψάχνουν το γιατί,
Απρίλιε Συ χαρωπέ
μας πήρες ένα Μενεξέ.

Ανθός ήταν γελαστός,
όμορφος αθώοςγλυκός'
τραγούδαγε μες στη χαρά
και η καρδιά... μια ευωδιά.

Πώς να το αντέξει η ψυχή,
πώς να βαδίσει η ζωή;
Μη μου μιλάς δεν το μπορώ
ασήκωτο τούτο το κακό.