Σονέτο 17 (Greek) Poem by Seamus Patrick

Δεν σε αγαπώ σαν να ήσουν θαλασσινό τριαντάφυλλο, ή τοπάζι,
ή το βέλος των γαρύφαλλων που ρίχνει η φωτιά.
Σε αγαπώ όπως πρέπει να αγαπάει κανείς κάποια σκοτεινά πράγματα,
μυστικά, ανάμεσα στη σκιά και στην ψυχή.

Σε αγαπώ όπως το φυτό που ποτέ του δεν ανθίζει
αλλά και πάλι κρύβει μέσα του το φως κρυμμένων λουλουδιών·
χάρη στην αγάπη σου κάποιο στέραιο άρωμα,
βγαλμένο από τη Γη, ζει σκοτινά μες στο κορμί μου.

Σε αγαπώ χωρίς να ξέρω πώς, ή πότε, ή από πού.
Σε αγαπώ ευθέως, χωρίς περιπλοκές ή περηφάνια·
έτσι σε αγαπώ αφού δεν ξέρω άλλον τρόπο

από αυτόν: να μην υπάρχω, ούτε εγώ ούτε εσύ,
τόσο κοντά που το χέρι σου πάνω στο στήθος σου είναι το δικό μου χέρι,
τόσο κοντά που τα δικά σου μάτια κλείνουν όσο εμένα παίρνει ο ύπνος.