Απόψε Μπορώ Να Γράψω Τους Πιο Θλιβερούς Στίχους (Greek) Poem by Seamus Patrick

Απόψε μπορώ να γράψω τους πιο θλιβερούς στίχους.

Να γράψω, για παράδειγμα, 'Η νύχτα είναι ραγισμένη
και τα γαλανά άστρα τρέμουν από μακριά.'

Το αεράκι της νύχτας στριφογυρίζει στον ουρανό και τραγουδά.

Απόψε μπορώ να γράψω τους πιο θλιβερούς στίχους.
Σε αγαπούσα, και ενίοτε με αγαπούσες κι εσύ.

Τέτοιες νύχτες σαν αυτή σε κρατούσα στην αγκαλιά μου
Σε φιλούσα ξανά και ξανά κάτω από τον ατέλειωτο ουρανό.

Με αγαπούσες ενίοτε, και σε αγαπούσα κι εγώ.
Πώς θα μπούσε κανείς να μην αγαπήσει τα υπέροχα ακίνητα μάτια σου.

Απόψε γράφω τους πιο θλιβερούς στίχους.
Για να νιώσω ότι δεν έχω εσένα. Για να νιώσω ότι σε έχω χάσει.

Για να ακούσω την απέραντη νύχτα, να γίνεται ακόμα πιο απέραντη χωρίς εσένα.
Και ο στίχος πέφτει πάνω στην ψυχή όπως η δροσιά στο βοσκοτόπι.

Τι σημασία έχει, αλήθεια, που η αγάπη μου δε μπορούσε να σε κρατήσει.
Η νύχτα είναι ραγισμένη κι εγώ είμαι χωρίς εσένα.

Αυτό είναι όλο. Από μακριά κάποιος τραγουδάει. Από μακριά.
Η ψυχή μου δεν είναι ευτυχισμένη αφού σε έχει χάσει.

Τα μάτια μου σε ψάχνουν σαν να προσπαθούν να πάνε σε εσένα.
Η καρδιά μου κι αυτή σε ψάχνει, και δεν είσαι μαζί μου.

Η ίδια νύχτα αυτή ασπρίζει τα ίδια δέντρα.
Εμείς, αυτόν τον καιρό, δεν είμαστε πια ίδιοι.

Δεν σε αγαπώ πια, αυτό είναι σίγουρο, αλλά πώς σε αγαπούσα.
Η φωνή μου προσπάθησε να βρει το αεράκι που θα άγγιζε το αυτί σου.

Κάποιου άλλου. Θα είσαι κάποιου άλλου. Όπως τα φιλιά μου πριν.
Η φωνή σου. Το ολόφωτο κορμί σου. Τα απέραντα μάτια σου.

Δεν σε αγαπώ πια, αυτό είναι σίγουρα, αλλά ίσως σε αγαπώ.
Η αγάπη είναι μικρή, μα η λησμονιά μεγάλη.

Αφού τέτοιες νύχτες σαν κι αυτή σε κρατούσα στην αγκαλιά μου
η ψυχή μου δεν είναι ευτυχισμένη αφού σε έχει χάσει.

Ας είναι αυτός ο τελευταίος πόνος που υπομένω για εσένα
κι αυτοί οι τελευταίοι στίχοι που σου γράφω.