Ach Van Die Jaren Van Weleer Poem by Madrason .

Dat is er een uit oude tijden
waarin de kachels
nog op kooltjes brandden
waarin de mens nog werken moest
met beide handen
waarin men fietste
nog op houten banden
het was zo stijf, te wars
te vlak, te spits, te dwars
zonder vrijzinnigheden
dat was de tijd
waarin nog ridders reden
althans nog van gemoed
en men behouden moest
wat niet overboord
om te verstoord
te geraken
de tijd waarin men
diens plicht niet kon verzaken
men dienstplicht niet kon wraken
op de fabrieken lange werkdagen
maar nooit een mondje hoorde klagen
waarin je ouders, nimmer staakten
de kerk en overheid
nog vol gezag
over de mores konden spreken
die tijd zo vol gebreken
die tijd die keert niet weer
met weemoed hoor ik nog de melodietjes
zo simpel en zo schoon van aard
het krakend dart'len van de bakelietjes
toen grietjes nog verlegen waren
en rode wangen kregen van het staren
er veel nog zwart op wit gekregen
en woord en beeld zichzelf niet tegen spraken
zo vol nog van de echte eer
en zonder meer je hart nog steeds zal raken
ach van die jaren van weleer
waarin mevrouw, meneer
zo stijfjes en zo braaf nog waren;
die tijd die keert niet weer.


Madrason 26072015