Amazones In Gradaties Poem by Madrason .

Ze stond zo elke zondag klaar
dat deed ze zo wel zeven jaar
als blauwe nimbus strijdbaar
aan haar zolderkamer raam
stond de amazone blank
al in haar tere harnas
-daarvoor dank-
verraste ze mij steeds weer
ach was de heer in mij ik zou haar
vrij gaan strijden
is dit het leed van zuiver blijven
-ach wat is lijden-
zo steeds herhaald gefaald
en vreemden voor elkaar
-zonder gevaar, illusies-
de mystiek ligt vaak dichtbij
dichter bij de dichter dan ooit jij
maar jij mijn schat bent tastbaar
en oprecht......zo imperfect gelukkig! M