Arabische Adonis Poem by Madrason .

Ik vul mezelf met melodie-en
en dwing de poezie al op haar knie-en
mijn pen spreidt uit
-de puin van wanhoop-
naar fonteinen pijnen
toe laat die melodie
toch uit mijn hoofd verdwijnen
waarin ik zwart zie
vind ik wellicht licht
zinkend in mijn zwaargewicht
kristallen krassen door het derma heen
er komt geen spermatozo meer door
heen zoals voorheen
de akkers blijven dor en trots
de zee-en hangend aan een rots
en ik in 't bootje van de zin
roei op het ritme van de wind
ik win de wind tegen de stroming in
win ik, ik win een nieuwe zin
een golfslag en een spiegeling
een rood of groen of grijzig ding
ik roei zo in mijn karmozijn
mijn pijnen kreunen het refrein
want wie ik ben of word, had kunnen zijn
een kale dichter, nihilist
die in luchtspiegelingen zich vergist
de dichter onvolmaakt
een zoutpilaar in seculair
vind zalig zo zijn naakt
de zachte snaar in secundair
een phoenix van ondeugendheid
die zomaar opstaat uit de tijd
ach, lente duurt een eeuwigheid!