Bloeddoorlopen Horizonnen Poem by Madrason .

In het zomerse gedreun de ruis
de hormonen op verzengend beton
ontkwamen aan benauwde muren
niemand zit nog in een boek te turen
iedereen loopt om zich heen te gluren
alsof verveling een kansspel is
de droeve duisternissen van gemis
de navelstreng werd een springtouw
of een touwtrek attribuut
de vragen gaan nooit diep
ze ketsen af op glimmende spiegels
en als men lacht is het een schaterklacht
de moederliefde en de zachte stem van vader
ketsen af op dovemansoren
en schreeuwende muilen
grote kind'ren reeds die almaar huilen
en klaaglijk met hun grote kijkers
diep, heel diep langs schouders staren
de bloempjes nooitgenoeg, ze slapen nooit te vroeg
en in dit Mekka vol welvarendheden
is er geen ruimte voor een reden
die is gewoon voorbijgeschreden
zoals de zwart verchroomde sport boliden
met lieden die verwalmt naar buiten staren
als beesten op de hoede voor gevaren
"er piept plots zomaar een raampje open;
meneer wilt U een jointje kopen ……..
of heel misschien een blowjob bestellen? "
In deze sfeer van heiligheid en leeg opportunisme
vindt men alleen nog bloeddoorlopen horizonnen. M