Evolutiekanalen Poem by Madrason .

Mijn darmen zijn onrustig
ze spelen weer eens op,
de constitutionele aanleg tot perversie
pijn krijgt sneller een plek in het zijn,
het geheugen slaat, slaat, slaat het beter op,
de ferme plek, de vlek die mensen veroveren,
het oog overheerst, het oor irriteert,
de buitenboel flaneert, met bloemetjes en bolletjes,
zo houdt men de balletjes hoog en het kapsel droog,
leren wordt, te imiteren, de mimicry van intelligentie
een sluwe pose of een verpozing met onschuldige vraag,
oneindig dilettantistisch soldatesk dat inprenten
van zaken die tot snel resultaat lijken te leiden
-die zogenaamde lijdensweg van zelfbevrijden-
hoe kan het ook anders, dat zij die de middelmaat vereren
ja in de janboel ons straks ook nog mogen gaan regeren
vooraan staan, vooraanstaand de Oranjevlag doen flapperen
-heet begeren-
de evolutie die geen revolutie meer behoeft, men sluit rijen
men roept zich ongevraagd uit tot geslaagd
heeft zich welhaast tot ‘God van de Beschaving' verklaard
-verjaard zo decadent -
geen mens kan het onduleren van hausses en de bassen weren
geen V.O.C dijk kan die deining keren, bekeren kan niet meer
wanneer je reeds de dertig bent voorbijgestreefd,
je schraapt je keel en slikt en denkt, was dit het dan
je lacht heel even om die grap en bent 15 seconden existentieel
‘te bespottelijk' om bij feitelijkheden stil te blijven staan
je hebt immers toch nog die baan
je bekijkt de rapporten, diploma's en certificaten
aan de tegelmuur geplakt van het gemakshokje
flatulent ben je vandaag, je veegt, en graag
met gerecycled papier de krenten weg, de pech
en maakt zo schone lei, zo dat lucht op en dat voelt vrij
alsof er werkelijk met jouw leven
nu niets meer zomaar fout kan gaan. M