Ik blaas zeepbellen in onze oude flat
naast mijn verroeste oude stalen bed
want buiten is de lucht nog overvol
van koolstof, stikstof en een beetje stof
je kunt er nauwelijks de zon nog door zien stralen
hier binnen bij het kaarslicht zie je
duizend regenbogen met zelfs maar
een paar kleine ogen
spatten van geweld uiteengeslagen
vlekjes overal en afwas zeepgeur
het kind had heel eventjes
heel eventjes maar haar moment! M
Monday, March 15, 2021
Topic(s) of this poem: hope,youth