HOLLANDS DIEP Poem by Astrid Lampe

mijn vertaalprofessor denkt dat mijn zinnen kraantjes zijn
ik zwijg expres in alle talen
naar waarheid naakt zegt hij
poëzie stroomt

hij knalt er een Hollandse lucht boven
en de rokken van mijn moedertaal
bollen op gaan breeduit staan
mengen warm met koud
vangen de luchtstroom

een soort luilekkerland van Brussels kant
illegaal te verpatsen

drift drijft de zoom uit mijn bloes

nu in een roes mijn prof
een lint van lokstof door het sop jaagt
de koe naar open veld leidt
waar al mijn diertjes wateren

we stromen over

zo twee druppels water mijn grote liefde
aan de grote rivierarm afgevangen —
heimelijk, in de harde straal van mannentaal
aan mijn bezopen hemel opgehangen
klimt de zon