Kasakit Poem by RIC BASTASA

ang mga lingkoranan usahay
sa atong nataran
dili magterno

ang kolor sa kaulag lahi sa
kaputli. Dili tanang kaputli puti.
dili tanang pula gugma.

didto sa unahan kiwa kaayo ang
gugma nga mitupad sa pinugngan nga
kakiat. Dili kaayo makita ang
kalainan.

ang atong center table
mao ang unta dili tang tanan maulawan.

butangan natog bulak sa atong
pagkaotot-otot
at least dunay buwak bisag
nanimaho na kitang
piot-piot sa atong kaplastik.

orocan ang atong gigikanan.
pananglitan naa si tisay nga kusog kaayo
manaway
apan kwidaw kon makagakos ug makahalok
sa matadero kon walay naglantaw
morag
siya ang alimatok sa bagtak ni
itak.

sagdi lang. moabot ra gihapon ang engrandeng
hugyaw. Naay imo naay ako.
unya walay manaway walay mamadlong.

sagdi lang, solo na nato ang mga adlaw,
ang tanang oras. paaboton lang nato.

bahalag tiguwang na ta. bahalag di na maukab
ang atong mga ngabil alang sa kinalamiang
halok sa kinaoyokang kibot sa atong
kinot, bisag ang mogawas mao na lang
ang kinataposang igit sa mga kurit sa atong
tinipigang kasakit.