Now...You Know Poem by THEODOROS MANTAS

Once all the midnight dark
engulfs the lover's spark,
that was awakened at some fiery crimson evetide
by a touch so soft and mild
and a kiss so bold and wild
and a gaze so deep clear and kind,

don't allow the sorrow to taint your precious soul
don't engrave a bitter query upon your heart of gold.

But look within your heart of hearts
the place where longing starts
where jasmine and red roses blossom in unpaved yards,
where the forceful Southern wind breaks all the frost apart,

and you will hear the charming lyrics that it's blown
that resound all with an everlasting zeal and flow
and fly you to a pair of lips, to you both novel and unknown.

Cause love is like a tailor with a polished crown
that attires the stars above the peaceful town
to escort the moon in its silver gown
and sews the lover's wings to help him fly around
and feel the private joy that only dreams have found
to move beyond infinitude's eye-blocking mound.

Be it only for a night, only for a sundown.

So even if all spark and passion has gone vile
and you find yourself deserted searching for the Nile
Don't lose heart...
now you know what is worth your while.





I would like to thank Mr. George Politis for his excellent translation of my poem.



Ξέρεις πια...

Σαν σβήσει ξαφνικά του έρωτα η φωτιά,
που είχε ανάψει ένα πορφυρό δειλινό,
με 'να χάδι τρυφερό και 'να φιλί φλογερό,
κι ένα βλέμμα βαθύ διαυγές αστραφτερό,
μην αφήσεις την καρδιά σου να πληγωθεί,
μην χαράξεις στην ψυχή σου ένα πικρό γιατί.
Μα ψάξε μέσα σου βαθιά στου πόθου τη γωνιά
κει που ανθίζουν κόκκινα ρόδα και γιασεμιά
και άνεμος Νοτιάς λυγίζει την παγωνιά,
για να ακούσεις τη μαγευτική του μουσική
που είναιπάντα έτοιμη και δυνατή
για να σε ταξιδέψει σε ένα νέο φιλί.
Είναι ο έρωτας μια ομορφιά, μια ευωδιά,
που χαρίζει στο φεγγάρι τη χρυσή φορεσιά,
που ντύνει τ' άστρα λευκά την ξαστεριά,
που δίνει στον άνθρωπο που αγαπά φτερά,
για να νιώσει των ονείρων την κρυφή χαρά,
για να ξεπεράσει του απείρου τη ματιά
έστω και για μια φορά, έστω και για μια βραδιά
ακόμη και αν χαθεί ξαφνικά το πάθος η φωτιά
και σε έρημο βρεθείς μονάχος σαν καλαμιά
χαρούμενος να είσαι...ξέρεις τι αξίζει πια.