Schaduwrandjes Poem by Madrason .

En diep buigt hij
gedragen zwaartekracht
bukt naar het goud
dat op de aarde
lacht
en dan verleidt
een manestraal
de blanke ooghoek
glinstert weerspiegeling
als Goden dank
hij wacht
en nog terwijl hij neigt
bedenkt hij zich
zijn oude botten
zingen een lied
-ze nemen niets van
wat hun een leven droeg-
maar bewegen hem
-zijn hoofd opgeheven-
luisterend naar de nocturne
van het ruisen der blaad'ren;
wie haalt het in zijn hoofd
een alchemist
te willen worden
terwijl toch steeds
het groots in klein
vaak ongeacht
sleets in uw
voetspoor treedt! M