THE RUSTLINGEST Poem by Judith Herzberg

Er is plastic dat ritselt
en er is plastic dat vreselijk ritselt.
Zulk plastic heeft de oude man
die achter in de zaal zit bij zich.
De dichter leest over dood over Warschau
het getto de donkere schaduw
vleugels van melancholie en ander
modern verdriet met toegang
voor onbevoegden. De man ritselt
naar voren, staat bij de uitgang
moet misschien piesen? Iemand,
behulpzaam, opent de piepende
deur; de dichter leest door meent
te moeten beleven, zijn vers 'kerft
de huid van de tijd'. De man is beledigd
hij wil niet naar buiten. En juist
als de dichter het heeft over adem
hoest hij een fluim op. Dan
ritselt hij, ritselt verschrikkelijk
de oude man met zijn stok en met tas
van verschrikkelijk ritselend plastic
doof als hij is knispert hij
mompelend weer naar zijn plaats.
In zijn al bijna basalten hand
het ritselendste waar iets in zit.