Vloeiende Nocturne Poem by Madrason .

Hoe vaak het 's nachts niet regent
in mijn eenzaam vergezicht
dat het ritme van de stilte
ving in duizend druppels licht.

Dat de nacht het zwarte laken
op me spreidde als gordijn
als mijn hemelse satijn
en de sterren 't donker braken.

Hoorde het zachte kwaken
van het groot kikker-orkest,
die van hun geliefden spraken
dromend van een liefdesnest.

En de maan die lachte teder
om mijn voet -aan 't doek ontsnapt-
aan zijn oog ontsprong een bron
tot dit uiltje was geknapt.

Heel haar hart aan mij zich wijdde
en me raakte in gemoed
niet verzaakte in haar goed
maar met droppelkens verblijdde.

Hoe vaak het 's nachts niet regent
in mijn eenzaam vergezicht
dat het ritme van de stilte
ving in duizend druppels licht.