Volle zon, en toch, plots was daar Poem by Lies Van Gasse

Volle zon, en toch, plots was daar
de dag dat niemand nog durfde te feesten.

Ochtendlicht schoof over het plein,
maar we deden geen terrasjes.
We lagen niet in de zon, aten geen taart,
droegen geen fluorescerende kleren, nee,

we flaneerden niet langs palmbomen,
dromden niet samen naast de aankomstlijn,
joelden niet mee aan de rand van het grasveld,
vormden met onze lijven geen parade
van kleine overwinninkjes.

We gingen naar geen enkel concert, namen geen treinen,
bleven ver van jaarmarkten, winkelzondagen,
schoven in de supermarkt op lamlendige rijen
en probeerden ons gezicht te verbergen.

We verjaarden zonder feest.
We studeerden af, maar zonder feest.
Wat zouden we trouwen zonder feest?

Zo werd het 1 januari zonder een dronken, uitgevaagde nacht,
1 maart zonder zon, 1 april zonder vis, zelfs op 1 mei
bleven we arbeiden met bestofte gezichten.

We verkozen geen nieuwe leiders,
warmden geen nieuwe huizen,
kleedden ons uit in oude straten
en verborgen ons onder een afdak van doek.

We zetten stenen, roerden mortel
en begonnen noest te bouwen:

iets dat moest scheiden, iets dat moest ordenen,
iets dat beschermen moest rondom.