WEET JIJ AL Poem by Peter Verhelst

Op wie wil je lijken als ze je vinden?

Je staat naast een auto op een heuvel en er is geen wonder.

Verlies dit
en verlies ook dat - heeft het een naam als het zich aan je geeft,
de armen om je hals, de hielen ervan in je rug - wijd open,
dat was het wonder, dat het zich zo graag helemaal verloor.

Je loopt door het hoge gras alsof je een zee in loopt.
bij het weggaan zul je één keer omkijken
en zijn je ogen lichtgevend.

Je rijdt tussen zilverberken door
naar waar het glinstert.

Iets zachts in de lucht zingt
dat zo'n tijd nooit meer weer komt.

Wat heb je gezien toen je daar was?

Het is goed. Het zweeft boven het riet
en het is goed
naar de glinstering te kijken.