Peter Verhelst Poems

's Middags wemelen de boomkruinen van de cicaden
's avonds drijven ze van ons weg de vallei in
op sleeptouw genomen door duizenden mammoeten

waarom duizenden mammoeten hier nacht na nacht
met ingetrokken poten kop vooruit springen van rots
naar rots - hoewel ze uitgestorven zijn

hoofd in de nek ogen gesloten gaan we op en neer
vormen we nieuwe sterrenbeelden
nauwelijks een seconde vlammen ze op

over duizenden jaren zal iemand op dezelfde plek -
...

In the afternoon the cicadas swarm in the treetops
come evening they drift away from us into the valley
taken in tow by thousands of mammoths

why thousands of mammoths leap from rock to rock
with retracted legs head forward here at night
after night - even though they are extinct

head in neck eyes shut we sway up and down
forming new constellations
barely for a second they flare up

in a thousand years somebody in this same spot -
...

Op bed kijken we elkaar
uit de kleren op de vloer
een jurk een hemd, meer valt niet

uit te trekken; hoe we op handen en knieën
bijenwas in de vloer wrijven
tot het hout was opgeeft

terwijl we elkaar op bed liggen te bekijken
op de vloer, glad als een tafelblad waarover dingen
uit eigen beweging beginnen te schuiven

tegen elkaar aan, van elkaar weg,
traag over de was glijdend, het lijkt ze
geen moeite te kosten, de magneet onder tafel onzichtbaar

ademend; een tepel uit een borst, een borst
uit een jurk, een hoofd uit een hemd,
het hoofd in de nek

zo graag had ik me
aan haar mond totaal
opengesneden.
...

In bed we stare the clothes off
of each other on the floor,
a dress a shirt, nothing else left

to strip off: how we on hands and knees
rub beeswax into the floor
until the wood gives up the wax

while we size each other up on the bed
on the floor, smooth as a tabletop on which things
start to slide of their own volition -

against each other, away from each other,
slowly gliding across the wax, it seems so
effortlessly, the magnet under the table breathes

invisibly; a nipple from a breast, a breast
through a dress, a head through a shirt,
the head in the neck

that's how much I wanted
to have slit myself totally
open at her mouth.
...

Een man op de rand van het bad. Een schoen, weerloos
op de vloer. Haar hoofd in een handdoek gewikkeld.
Twee armen met een jurk in de lucht. Twee kuiltjes in een rug.

Een telefoon met oplichtend scherm: ik hoor wat je zegt . . .
hoor alsjeblieft wat ik zeg . . . ik voel je handen op onze wangen . . .
voel alsjeblieft mijn hand op je hart . . .

Een man op de rand van het bed. Een vrouw op haar buik.
Een arm, van de bedrand afhangend. Elke millimeter tot leven
te wekken door haar te beademen - oogbol, tollend onder ooglid:

een man en een vrouw staan tegen elkaar aan. De vrouw kijkt opzij,
ademt in en sluit de ogen, legt voorzichtig een oorschelp op zijn borst
als mag ze luisteren naar het ontstaan
van een lawine.
...

A man on the edge of the bath. A shoe, defenceless
on the floor. Her head wrapped in a towel.
Two arms with a dress in the air. Two dimples in a back.

A telephone with a flashing display: I can hear you . . .
please listen to me . . . I can feel your hands on our cheeks . . .
please feel my hand on your heart . . .

A man on the edge of the bed. A woman on her belly.
An arm, dangling over the edge. Mouth-to-mouth every millimetre
of her back in to life - eyeball, spinning under the eyelid:

a man and a woman lean against each other. The woman tilts her head,
breathes in and closes her eyes, gently presses an auricle to his chest
as if she may listen to the coming of age
of the avalanche.
...

Elke ochtend zijn de groeven in de stam vers,
dierlijker

Overdag moet het zich ingegraven hebben,
houdt het zich opgerold onder ons schuil
tegen het licht, klauwtjes over de borst gevouwen

In de avondlucht zwelt een roze wolk

We lossen elkaar af bij de vuren

Voor wie van ons
opent het rekt het
stulpt het zich
zacht jammerend uit -
...

Every morning the grooves in the tree are fresh,
more bestial

It must have dug itself in during the day,
keeping itself hidden among us rolled up into a ball
against the light, paws folded across its chest

In the evening sky a pink cloud billows

We take turns at the fires

For which one of us
does it open itself stretch itself
bulge itself out
softly whimpering -
...

Bijna had je erop getrapt. Je gooit er een handdoek over
- stekelig als een zee-egel. Op winteravonden zul je het
in de haard leggen, in een ondiep schoteltje water.
We zullen ons gezicht dichterbij brengen en zingen.

Het mag dood lijken maar ooit gaat het
open als de hand van iemand
die zich wakker laat likken

en zullen we -
...

You almost stepped on it. You cover it with a towel
- prickly like a sea-urchin. On winter evenings you will
place it in the hearth, in a shallow saucer with water.
We will bring our face up closer and sing.

It might appear dead but one day it will
open like the hand of someone
who lets himself be licked awake

and we will -
...