Zilv'ren Spreien Voor Gaia Poem by Madrason .

Mijn huid doorpriemd door zilversparren
de rimpels op je keel ze zeggen veel
en van die vogelnestjes in mijn oren
de metamorfose voor Methusalem
geboren
de brauwen krijgen zomaar cederbalken
de blaas schijnt niet meer lang de drang de baas
de vensters van de ziel met mist omringd
-ze hebben nood aan luikenspalken-
de heupen die wat vaker blijven zwalken
en iets dat steeds het zelfde liedje zingt
waar zijn de moessons van je dromen
waar zijn de kuifmakaken om je heen
om op je rots, die in jouw branding
-nog trots wat jaartjes verder wenst te gaan-
te vervelen of nog wat te komen spelen
zoals de druppels springend in de zon
waarom verschijnt de hel dan wel
op het balkon hier boven
en werpt een schaduw in je buitenleven
ach, zout dat jeukt zoals de jeugd
die langzaam op vakantie wil
op zoek naar plunjezak
herinnerdingen, want ook de jaren
die laten zich niet zomaar onbeperkt dwingen
-en wil je me nog eventjes iets kleins beloven-
ach laat een tijgervlinder op de lippen van de blinde
egoïsten danig feesten, het zijn beesten
die rukken aan de tand van tijd
bevrijdt ons van die nare geesten
en leg de blaad'ren klaar
om zich zo spoedigst te vergad'ren
vandaag, morgen of over zeven jaar
leg zo de sprei maar klaar
al op deez goede aarde
en breng me rustig op mijn reis terug,
ja, daar terug, bij wie me werk'lijk baarde! M