Ellen Deckwitz Poems

en ik zei okay, laat me even
mijn labello pakken, dat praat
een stuk makkelijker

en ik gleed nog voor hij doorhad
wat er aan de hand was in mijn tas.
Zonk naar de bodem, langs
mascara, doekjes, ons nog te
ondertekenen samenlevingscontract

en bereikte de bodem van mijn tas.
Daar nam ik plaats. En heel af en toe

staarde ik omhoog en zag een wanhopige
mannenhand naar me graaien. Die hand
noemde ik God.
...

and I said okay, just let me
grab my Labello, that'll make it
a lot easier to talk

and before he could notice
what was going on I slid into my handbag.
Sank to the bottom past
mascara, tissues, our as yet to be signed
partnership contract

and reached the bottom of my bag.
That's where I sat down. And now and then

gazed up and saw a desperate
male hand groping for me. That hand
I called God.
...

Mijn grootvader leidt me rond
in zijn urn, neemt mijn jas aan en hangt
hem naast het familieportret
en zijn geweer

terwijl ik schrijf:
hoe zijn rug zich recht,
de levervlekken lopen leeg.

Hij neemt me op schoot en vertelt me
over onze soort. Met de Hades in hun
aderen.

Hoe het gat tussen zijn ogen
zich vol met inkt zuigt en zich sluit.
Mijn grootvader lacht. Hij gelooft niet
dat er in mijn ballpointpunt
ook een kogel zit.
...

My grandfather gives me a tour
of his urn, takes my coat and hangs
it up next to the family portrait
and his gun

meanwhile I write:
how his spine straightens itself,
how the liver spots empty out.

He lifts me on his lap and tells me
about our kind. With Hades in their
veins.

How the hole between his eyes
blots up the ink and closes.
My granddad laughs. He doesn't believe
my ballpoint pen also has a pellet
that can be shot.
...

Je gilde toen het licht uitging
en het grommen begon.

We wezen naar de gaatjes in het doek
dat het net sterren waren

en dat achter de schermen
de beesten veilig in kooien opgesloten zaten.

Die avond keek je omhoog
en veranderden de sterren in gaten.

Je dommelde in, enigszins onzeker
over het donker, de kooien erachter.
...

You screamed when the lights dimmed
and the growling started.

We pointed at the small holes in the canvas
that they resembled the stars

and that backstage
the animals were safely behind bars in cages.

That night you looked up
and the stars changed into holes.

You nodded off, somewhat unsure
about the darkness, the cages behind it.
...