LINDITA ARAPI Poems

Here stands a bridge with high arches
like a watercolor
masterpiece
its colors still fresh.
In the depths beneath
the water calls
gleaming and seductive as a new mirror
in which I see myself clearly.
I see it reach toward me
with the devouring lust of a stranger
I shiver
inhale the dampness of his soul.
O death depths!
I`m coming. I`m coming
in midair
bursting forth
like a shot
I have waited so long for this moment
to sway in a last waltz with the air
wavering
to sink down beneath your wake
and give a new meaning
to my days.
...

Ftohet
Vazoja e thyer
vetmi me petale
të shpërhapura në qelqet
që m'u ҫanë në duar.
Sado të qajnë qelqet e plasaritura
Nuk i besoj sinqeritetit të dorës së gjakosur
Heshtja është varr
Nga del e vërteta.
Unë i besoj vetëm vazos së thyer.
...

Es erkaltet
Die zerbrochene Vase
Einsamkeit mit Blütenblättern
Aufgegangen im Glas
Gehen ein in den Händen.
So sehr die Scherben auch weinen
Ich traue nicht der blutenden Hand
Aus dem Grab Schweigen
Sprießt Wahrheit.
Ich traue nur
Der zerbrochenen Vase.
...

Vuajtja është forma e shfytyruar
E ovales së ngrohte të fytyrës
Rrëshqanthi zvarritet duke rrudhur syrin e djathtë
E pastaj merr formën e buzës që ikën drejt perëndimit
Vuajtja është asimetria në fytyrat e rregullta
Të shqiptarëve të heshtur, kur i dalloj së largu
E i përshëndes edhe pa i njohur
Në njërin nga qytetet simetrikë të Europës.
...

leid
als verzerrung
des warmen gesichtsovals.
drückt
verrutschend das rechte auge zu
und nimmt
dann die form der herabsinkenden
lippe an.
leid
ist die asymmetrie
in den regelmäßigen gesichtern
schweigender albaner
die mir
ohne dass ich sie kenne
schon von weitem auffallen
und ich begrüße sie
in einer der symmetrischen
Städte Europas.
...

TIRANA është bosh
Pa bori makinash, pa taka të larta
Nga tavolinat e kafeneve pikon shi.
Valë-valë pulëbardhash udhëhumbur
më fshikin të trullosura.
Ikin në kërkim të detit.
Lajmëtaret e para në Tiranë.
Cilin shpirt keni parë nëpër qiell?
Cilin nga miqtë e mi nuk do ta shoh më kurrë?

Tirana zbrazet,
unë vij të lidh nyjet e këputura
Të ngjis me netë vere pjesët e mbetura bosh të jetës sime
Me ato të miqve të mi.
Jetën që ndodhi pa mua.
Po nuk ju gjej më.
Vetëm kujtimet.

Kush ka soditur ujërat që rrjedhin kuturu?
Rrëkezat nuk lidhen, dhe po qe se takohen rastësisht, ndahen sërish.
Kjo është jeta pa ju, miqtë e mi.

Derisa një ditë vdekja të më gjejë edhe mua,
Në mos në ndonjë kafene të mbushur me kujtime
Në shtrat, flokërënë nga historitë e pajetuara.
...

Tirana ist leer.
Verstummt das Hupen
Verschwunden die Pumps.
Nur der Regen tropft aus den einsamen Tischen der Straßencafés
Wellen verirrter Möwen kommen mir entgegen
Streifen mich
und ziehen weiter auf der Suche nach dem Meer.
Die einzigen Boten sind sie.
Welche Seele habt ihr in den Wolken gesehen?
Wen werde ich nicht mehr sehen?
Tirana wird leer.
Und ich komme die abgerissenen Knoten neu zu binden
Die leeren Stellen meines Lebens und dem meiner Freunde mit
Sommernächten zu kleben,
Das Leben, das ohne mich geschah.
Aber ich finde euch nicht mehr.
Nur die Erinnerungen.
Wer hat ziellos strömenden Gewässern gelauscht?
Die Rinnsale lassen sich nicht verbinden,
gehen auseinander auch wenn die Wege sich zufällig kreuzen.
So wird der Rest sein, mein Freund,
bis eines Tages der Tod auch mich findet
wenn nicht in einem Café überfüllt mit Erinnerungen
dann halt im Bett, kahl geworden
von nicht erlebten Geschichten.
...

Një gjethe lënë erës
Pa peshë, për rrjedhojë pa humbje!
Luhatet në ajër
Pa e prekur dot tokën e sigurtë.

E pambrojtur
Mbetet edhe po të prekë dheun
Që premton shpresën
Nuk mund të ulet në asnjë strehë.
Është gjethe e ardhur nga larg.
E huaj.

Vërtitet ajo vërtitet
Brenda boshësisë së ajrit
Era bëhet udhë
Ndërsa liria pa qëllim
Qorrsokak.
...

Ein Blatt Laub im Wind treibend
Gewichtslos, verlustlos
Schaukelt in der Luft
Berührt nicht den sicheren Boden.

Ungeschützt
Selbst wenn es die Erde berührt
Die Hoffnung verheißt.
Es kann auf kein Obdach sinken.
Ein Blatt von weit her ist es
Fremd.

In der Leere der Luft
Es wirbelt schwankt wirbelt
Der Wind wird zum Weg
Und die ziellose Freiheit
Zur Sackgasse.
...

Duke vështruar përditë
Mëngjeseve e pasditeve
Ditë e natë duke vështruar pa lëvizur
Si e shituar lumin,
Atë lumë
Të fjerë e plot shelgje përreth
Tek rrjedh i qetë
Plotësisht i vetëdijshëm drejt detit që i përket.
Duke vështruar lumin që rrjedh e rrjedh
I pashqetësuar nga asnjë ambicie
Duke dëgjuar pëshpërimin e lehtë të valëve
Që luajnë para këmbëve të mia
Pasionin e pandërprerë të rrjedhjes
Qenia ime fragmentare ndjen fillimin e ri.
Asnjë lumë tjetër nuk do të më marrë me vete.
...