Madrason . Poems

Ik heb een vechtvriendinnetje
ze is een inellectualistinnetje
ze onderbreekt me steeds
bijna na ieder uitgesproken zinnetje
...

Een blik was genoeg
ze vroeg me niets
maar ik gaf haar alles
alleen had ze
...

Met windkracht acht vloog er vannacht
een hele vracht bacillen uit
ze hadden het net iets te benauwd
een vreemde naam wekt de racist
...

Where the old ones teach their young
how to love, work hard and be strong
nothing wrong with a little ageing
while the old heart is quietly raging
...

She moves you, she moves true
she can move a mountain
she can shove a fountain
of true love into
...

Een angst waarbij men de dood
als een in met open armen
wachtende vriend
begroet, tegemoet gaat
...

De Dood is een welkome vriend in Nood
ze stuwt je in het leven voort
het leven daar is moed voor nodig
dat gooi je niet zo overboord
...

Daar ben je dan, twee kralen dralend
over het landschap dat nog zwart en wit
spiedend en tastend naar een dop
vingers door je prille haartjes
...

Het zompige gras
dat zo rijk aan leven was
heel eventjes matras
wat zoeven nog zo
...

Like trodden fields of snow
sheeted with dirt
a pureness with a short breath
the brutishness of masses
...