Groeiende Wolkjes Poem by Madrason .

Daar ben je dan, twee kralen dralend
over het landschap dat nog zwart en wit
spiedend en tastend naar een dop
vingers door je prille haartjes
kussen op je hoofdje
wat raar
lieve woordjes in je oortjes
prevelende oudjes
maar alles is oerwoud
eenvoud vol spanning
die niet bevatten kan
wat er om zich heen
geschiedt
snel word je van de
warme huid per weeromstuit
verwijderd en drukt men
een rubberen dop
diep in je mond
plastic lucht, geen zweet
geen tepelflora en
geen okselgeur
geen Venus bloesem meer
nog net van de shock
bekomen hangt men je
boven de weegschaal
naast de klok
en begint het getik genaamd
leven, ‘je bent'….
de onschuld zelf
overgeleverd aan
de gratie van begrip
en percentuele
empathie. M