Paul Snoek Poems

My heels on the cool tiles of the waters
and the moon obscured through my auricle,
so I dare rest in the groove of glass hills
where the night reflects me as a sigh,
...

How could it be?
Originally I had hoped
to go through the house unnoticed,
disguised and redundant as a man
...

No. I don't speak, for I breathe in exultation.
I don't draw near in the thrifty pelt of daylight,
but I find far off in the iron eyes of the nights the ore.
...

No one knows why I work slenderly on the horizon,
why my word builds its nest in the grooves of light.
All this is my silver-slicing secret.
...

Why do I melt silver in my poems?
Why do I nobly conjure on the vertebrae of beauty?
See, this is the breaking key.
...

1

the day swung open
like an oyster shell
I saw the white pearl
...

Barbarian in my mouth,
I proclaim the bleeding tinder of truth,
not out of love, but out of nightly gravity,
not the peace, but the sky-wide clarity, do I proclaim
in the anchor-casting light of God.
...

Zwemmen is losbandig slapen in spartelend water,
is liefhebben met elke nog bruikbare porie,
is eindeloos vrij zijn en inwendig zegevieren.

En zwemmen is de eenzaamheid betasten met vingers,
is met armen en benen aloude geheimen vertellen
aan het altijd allesbegrijpende water.

Ik moet bekennen dat ik gek ben van het water.
Want in het water adem ik water, in het water
word ik een schepper die zijn schepping omhelst,
en in het water kan men nooit geheel alleen zijn
en toch nog eenzaam blijven.

Zwemmen is een beetje bijna heilig zijn.
...

Swimming is licentiously sleeping in sprawling water.
is making love with each still operable pore
is endlessly being free and inwardly triumphing.

And swimming is touching solitude with fingers
is with arms and legs telling ancient secrets
to the always all-comprehending water.

I have to admit that I'm crazy for water.
For in water I breathe water, in water
I am a creator who embraces his creation
and in water you can never be wholly alone,
and still remain lonesome.

Swimming is being almost a little bit holy.
...

Hoe is het mogelijk?
Oorspronkelijk had ik gehoopt
onopgemerkt doorheen het huis te gaan,
vermomd en overtollig als een mens
tussen de huizen en hun mensen.

En mijn verdriet te dragen alledaags
tot het doorschijnend werd
en draaglijk als daglicht.

Ik dacht dat het voldoende was
een nacht te snikken in een lang, dik bed
en eens tot op het hartsbeen door te huilen.
Maar neen.

Ik ben gewoon te wenen in de eerste persoon
en alleen.
Ik doe dus maar alsof ik glimlach
en met al mijn ledematen in mijn lichaam woon.

Hoe is het mogelijk
dat ik niet wist dat verdriet
van de liefde effent het felle reliëf
en dat het leven geen hoogtepunt is
maar een stilstand.

Toch is het jammer
dat er geen sluiktaal bestaat,
een gerie.ijke code,
waarin ik heimelijk kan schrijven
over het verschijnsel heimwee
en doen alsof ik schrijf over de maan,
ja, dikke boeken schrijf
over het zogezegde maanlicht.

Maar in werkelijkheid
over het huis dat ik bewoonde
en toch verlaten heb,
met in mijn merg de warmte
van nog zoveel toekomstig spijt.

Mijn huid wordt er wit van
en nog witter mijn huiver,
wanneer ik in heldere spiegels lees
de oude teksten over het oog.

Het porselein geworden oog.

Wanneer ik zie hoe duidelijk de sporen zijn
die mijn schaduw achterlaat in mijn verleden.
Mijn schaduw, mensen,
die van eenzaamheid
het lichaam van zijn drager
niet meer behoudt, niet meer herkent.

Een taal, zoals ik zei,
waarmee ik schrijven kan
over het hart en zijn termische traagheid.

Over de liefde
in het leegstaand huis van mijn geheugen.

Over mijn leven,
waarvan ik mij vaag de toekomst herinner.
...