Ρηξικελευθοσ Poem by Mary Skarpathiotaki

ΡΗΞΙΚΈΛΕΥΘΟΣ

Σα το φρικιό
η αισιοδοξία
χτυπάει κόκκινο..
σε πόρτες ακάλεστη
διαβαίνει
κάθε που κραδαίνουν
τα όνειρα μας,
κάθε που σκοτώνεται
η ελπίδα
μα κι ύστερα;

Τί υπάρχει ύστερα;

Νοτισμένα τζάμια
από ανάσες απέλπιδες
που αυτοκτόνησαν θαρρείς,
σε μια μικρή
αναίμακτη ταραχή,
που δε μοιράστηκαν
το απόλυτο Φως
στο σκοτάδι
τρέμοντας,
ποιος ξέρει;

Την κατακραυγή
όλων των ξένων "είθισται"
που ως ρούχα αταίριαστα
κι από καιρό φθαρμένα
έπρεπε
να μπουν
σε συρτάρια, ερμάρια
ναφθαλίνης για
τα ύστερα χρόνια.

Για όλα,
λοιπόν
τα "όχι"
και τα μισά τα ναι.


Για κάθε ένα
υποκριτικό,
ή βεβιασμένο
"γιατί; "
που προσπαθεί δειλά
να εισχωρήσει να επιπλεύσει
στα θέλω.


Για όλα
τα 'πρέπει"
πουναυάγησαν
στο παρθενικό τους ταξίδι.
Για κάθε μία χωριστή κραυγή
που πνίγεται απότομα..
Για όλα αυτά πες μου, τί να υποθέσω;

Όταν,
όταν ξημερώνει άβυσσος
την μέρα

καθώς

δακρυσμένα παιδιάτικα
μάτια αγγελικά
κοιτούν

ζωγραφίζοντας
στα μέτωπα τους,
σιωπηλές χαραγματιές
μιας πρώϊμης παρακμής!

Όταν,
κουρδισμένα στρατιωτάκια,
υποβάλλονται
και επιβάλουν

πόλεμο ή ειρήνη

σε εμβόλιμα
ή άρρωστα
καθεστώτα.

Όταν υποβόσκει
στους Καιρούς
μια σύνηθης ύποπτη,
Η ανταλλάξιμη
ψυχή
ζωή και συνειδήση
αντί ολίγων ταπεινών δηναρίων!

Όταν τα μη
ή
τα θέλω
χωρίζουν και αποχωρίζονται! !
Και τόσες
και τόσες καρδιές ραγίζουν..
Άραγε τί;

Τί υπάρχει μετά;
Ό, τι κι αν γράφει
το Επέκεινα.

® Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη