Ψίθυροι Poem by Aphrodite Anastasia Menegaki

Όταν τη νύχτα αστέρια λαμπυρίζουν
της θάλασσας κοχύλια μου ψιθυρίζουν
Κύματα τα μαλλιά μου καθώς χτενίζουν
και με παραμύθια μου τα στολίζουν
σα του πειρατή θησαυρό

Κάτω απ' του φεγγαριού το φως ιριδίζουν
Μικρά κοχύλια στο βυθό μουρμουρίζουν
Μα γιατί τα μάτια μου να δακρύζουν
Τι όνειρα παλιά να με βασανίζουν
Κι' είναι το βλέμμα αιχμηρό

Δεν ξέρουν τ' όνομα σου
Μήτε γεύτηκαν ποτέ φιλιά δικά σου
Δεν ξέρουν πόνο μήτ' έζησαν κοντά σου
Πώς να τους πω για τη ζέστη στη ματιά σου
Πιοτό τόσο πια πικρό

Ξεπροβάλλει η Σελήνη
Τη νύχτα ποιος θα με δει ποιος θα με κρίνει
Ποιος την πέτρα παίρνει και ποιος την ευθύνη
Που τόσο η πληγή πια έχει βαθύνει
Τ' έρωτα μαχαίρι κοφτερό

Παρασύρομαι στη δύνη
Και είναι η καρδιά μου σα καμίνι
Καίει, πονάει μα νερό δε το σβήνει
Χάνεται και τρέχει σα μικρό χαμίνι
Από άγνωστο εχθρό

Σα κλαδί σπασμένο που δε ριζώνει
Σα τα δέντρα που χειμώνας τα γυμνώνει
Μα η καρδιά μου πιότερο πεισμώνει
Και απ' τις στάχτες αναβιώνει
Πια δε συγχωρώ