Στη Μικρή Μας Γειτονιά Poem by Konstantinos Arvanitis

Στη μικρή μας γειτονιά,
πλήθος φάρες και μιλέτια
που η ανάγκη τα 'χε στείλει,
χελιδόνια του Απρίλη.

Στη μικρή μας γειτονιά,
ρούγα ίσια με γαρμπίλι,
οι αποσταμένοι εργάτες,
ταχτικοί της στρατολάτες.

Στη μικρή μας γειτονιά,
οι μπουγαρινιές μοσχάτες,
ντάλιες, βιολέτες και γεράνια,
κάθε δόμνας περηφάνεια.

Στη μικρή μας γειτονιά,
μέλισσες παιδιά στη γύρα,
στο κέφι τους παραδομένα,
στ' όνειρο αδερφωμένα.

Στη μικρή μας γειτονιά,
κάθε δειλινό, βεγγέρα
μακρύ, κοντό, γέλια, τραγούδια,
και φτωχόσπιτων καλούδια.

Στη μικρή μας γειτονιά,
σκόλες, Κυριακές, γιορτάσια
η εκκλησιά, η λειψερή μας,
στολιζόταν με κερί μας.

Στη μικρή μας γειτονιά,
όνειρα, ελπίδες, σχέδια,
να έχουν τα παιδιά σπουδάσει,
μια τσιατή να μας σκεπάσει.

Στη μικρή μας γειτονιά,
κάτασπρα σμιχτά σπιτάκια,
τα πανηγύρια μας γιορτάσαν,
κι απ' τις πίκρες μας χορτάσαν.

Στη μικρή μας γειτονιά,
πέτρα πια δεν έχει μείνει,
μιαν αναθύμηση να φέρνει,
απ' αυτά που νους μας σέρνει.

Στη μικρή μας γειτονιά,
αν γυρίσω κάποιο δείλι,
με φαντασιά θα ζωγραφίσω,
όσα δεν μπορώ ν' αγγίσω.

Στη μικρή μας γειτονιά,
βούλα ρόδινής μας νιότης
όσο η μνήμη μας πετάει,
η καρδιά μας θα σκιρτάει.