Της Αγάπης Στάλες (Τα Σονέτα Ενός Μονιά,29) Poem by Konstantinos Arvanitis

Θα είν' ετούτη η χρονιά, αλλώτικ' απ' τις άλλες,
κι όσες ‘νειρεύτηκα χαρές, κοντά σου πως θα ζήσω,
ακόμα και αν δεν είσ' εδώ, θα πάω να τις ζητήσω,
απ' της ελπίδας το πουλί, που ζει μ' αγάπης στάλες.

Και θα ξακρίσω ως εκεί, που του γραφτού διχάλες,
μπροστά μου θα ‘χουν ξανοιχτεί, και δρόμους, θα βαδίσω,
που σπέρνουν φόβο στους πολλούς, τι μάγια ‘χω να λύσω,
που στο σπαθάτο μου φαρί, θα φέρουν παραζάλες.

Έτσι θα κάνω, και να λες, πως θα τα καταφέρω,
και σαν καλπάζοντας φανώ, μέσα στα καλντερίμια,
στου καστελιού σου τη φρουρά, τη συμφορά θα φέρω.

Μον' στο πυργάρι τ' ακρινό, θα ήθελα να ξέρω,
πως δακρυσμένη με κοιτάς, κάτω στα στενορύμια,
σαν σοδιαστή, που τον ανθό, τσ' αγάπης, θα ‘χω θέρο.