جاده های آواره گی Poem by Hosein Shafiei
جاده های آواره گی
در جاده های سیاه
از شهر خود رفتیم
خلبانان الکلی بمب می ریزند
سالهای رنگ پریده
پشت سر
پدرم را کشتند
خواهرم زیر آوار مانده
هم کلاسی ام فرشته ی وطن
با پای شکسته
کجاست؟
در آوارگی رفتیم
بعد از این سالهای تار تار
بعد ازاین تاریک ترین روز سال
از ورای دشت های آبی
ما را دوست بدار
حسین شفیعی بیدگلی
تقدیم به نسلهای سوخته ی سوریه و افغانستان...که درجهالت های بشری فریاد رسی نداشتند و بشریت عزادار آنهاست.
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem
Delivering Poems Around The World
Poems are the property of their respective owners. All information has been reproduced here for educational and informational purposes to benefit site visitors, and is provided at no charge...
4/19/2024 8:41:33 PM # 1.0.0.1119
