Αχ, Χελιδόνια Μου... Poem by Konstantinos Arvanitis

Αχ, χελιδόνια μου μικρά,
είναι τα χείλια μου πικρά…
Στέρεψαν τα γλυκά φιλιά,
κι έχω για σας παραγγελιά…

Ελόγου σας που είστ' ετοιμασμένα,
να τις διαβείτε θάλασσες πλατιές,
απλώστε τα φτερά σας και για μένα,
που πίσω με κρατάν λαβωματιές.

Μέσα στις στράτες του νοτιά,
ψάξτε κι αυγούλα και νυχτιά,
κι αν μ' αγαπάτε μια σταλιά,
δυο μάτια βρείτε μου μελιά.

Που μίσεψαν, κι η έγνοια τους τρυπώνει,
βελόνι, στο μυαλό και στην καρδιά,
κι αφήνουνε τη σκέψη να γαντζώνει,
με τ' άσπλαχνά της νύχια, τη βραδιά.

Πείτε τους, κι όρκο δεν πατώ,
τη θύμησή τους θα βαστώ,
για φυλαχτό, βαθιά στο νου,
σ' ώρα βραχνά μου σκοτεινού.

Κι αν, με τα προξενιά, με λυπηθούνε,
και πλημμυρίσουν δάκρυα φλογερά,
βουλή ας κάνουνε, να ξαναρθούνε,
αγκάνια στ' αλαφρά σας τα φτερά.

Φτεροσπαθάτα μου πουλιά,
φέρτε, τα μάτια τα μελιά,
και μπαλκονάκι, για φωλιά,
θα ‘ν' η δικιά μου αγκαλιά.