Το Όνομα... Poem by Konstantinos Arvanitis

Τι είναι τούτο τ' όνομα, πέρ' απ' απλά σημάδια,
που μες σε πέντε συλλαβές, ζητάν, έστω, με τάξη,
φωνές διαλέκτου δωρικής, που έχει πια ρημάξει,
να ζωντανέψουν σε πηλό, ψηφιδωτά, πετράδια;

Για δαύτο τι λυσσομανάν, και μας χαλούν το δείπνο,
στη μνήμη κάποιο Φίλιππο, κι έναν Αριστοτέλη,
πεισματικά βαστώντας τους, και κάποιον που στα έλη,
της Βαβυλώνας πέρασε, μες στον αιώνιο ύπνο;

Γιατί κάποιον Ησίοδο, ανάρια τον θυμούνται,
που άφησε σπαράγματα, με λόγια του αγέρα,
φύλλο πως είν' ελληνικό, αυτοί που κάποια μέρα,
ήλθανε και ριζώσανε, σε τόπους που εκποιούνται;

Και που λατρεύανε θεούς, που έχουν πια πεθάνει,
μ' ονόματα ελληνικά, εμάς γιατί θα πρέπει,
να μας σκοτίζει το μυαλό, και να μας αποτρέπει,
από συνθήκες όμορφες, που ‘χουμε εξυφάνει;

Και τι μας κόφτει που ψηλός, σημαίνει μακεδόνας,
ως λεν οι γλωσσολόγοι μας, οι πολυσπουδαγμένοι,
κι οι ξένοι οι σχολαστικοί, που είναι μπερδεμένοι,
μες στα ψιλολογήματα, μ' επιμονή σταγόνας;

Και που δικέφαλος αητός, απάνω στα πυργάρια,
των καστελιών της γης αυτής, πάν' από χρόνια χίλια,
κυμάτιζε, στα λάβαρα, και φούντωνε τη ζήλια,
γιατί εμάς να μας χαλά, τη νάρκη τη μακάρια;

Και τελικά τι μας πονά, που κάποιοι αλλοπαρμένοι,
δώσανε αίμα και ψυχή, για μια Μακεδονία;
Ας κάτσουν οι ιστορικοί, να λεν γενοκτονία,
πως τούτοι αποτρέψανε, κι ας πήγανε σφαγμένοι…

Με τέτοια ν' ασχολούμαστε, είναι χαμένοι κόποι,
αυτοί που μας ανέβασαν, σ' αυτές τις πολυθρόνες,
δεν τις καταλαβαίνουνε, τις τέτοιες τις κορόνες,
κι έχουν πελάτες, γείτονες, που είναι λογοκλόποι.

Που και αυτούς τους αγαπάν, και θέλουν να τους δούνε,
να κάνουν κάποια προκοπή, και να μας μιμηθούνε,
κι έχοντας ένα όνομα, σ' αυτό να στηριχτούνε,
κι, έστω, με δανεικά φτερά, πιο πέρα ν' απλωθούνε.

Κι από εμάς, που οπαδοί, του «δεν διεκδικούμε»,
είμαστε πια χρόνους πολλούς, κι έχουμε ξεθυμάνει,
ζητάνε να σηκώσουμε, τα μάτια στο ταβάνι,
και τ' όνομα που ‘ναι κεντρί, να αποποιηθούμε.

Εμείς, λοιπόν, την ώρ' αυτή, άριστα στοιχισμένοι,
στις νέας τάξης τις γραμμές, και σε λαών αγάπη,
τι θέλετε να κάνουμε; Nα πούμε πως «εκλάπη,
ένα αρχαίο όνομα», και να ‘μαστε θλιμμένοι;

Δεν παν με τα πιστεύω μας, οι τέτοιες κωμωδίες…
Θα ‘μαστε άκρως θετικοί, ο κόσμος να χαλάσει,
μες σε βουλή, του παζαριού, το έγγραφο σα φτάσει.
Κι ας λένε άσπρες κεφαλές, πως φέρνει τραγωδίες.

Μας λεν με δημοψήφισμα, πως θε' να εκφραστούνε,
αλλά δεν στέργουμε εμείς, ψηθήκαμ' από δαύτα.
Κι αν ο κυρίαρχος λαός, θα ‘θελε μολαταύτα,
να πει μια γνώμη, ας την πει, οι εκλογές σα ‘ρθουνε.

Κι από τη γνώμη την κοινή, ίσως τιμωρηθούμε,
μα ποιος τις βάνει στο μυαλό, τις τέτοιες τιμωρίες;
Είν' ανεφάρμοστες, μαθές, και με μακρηγορίες,
δικανικές, απ' του λαού, τη μήνι θα σωθούμε.

Θα τη γλιτώσουμε, λοιπόν, όπως γλιτώσαν κι άλλοι,
στον τόπ' αυτό ριψάσπιδες, και άσπορα γκεσέμια,
που δώσαν χώμα και νερό, για να ‘χουνε τα γκέμια,
στα χέρια τους λίγο καιρό, και σκύψαν το κεφάλι.

Κι όταν τα πράγμα ξεχαστεί, κι η σκόνη κατακιάσει
μες στην πολλή σκοτούρα τους, ίσως να μας φωνάξουν,
πάλι να κυβερνήσουμε, και άθλα να μας τάξουν,
οι αφεντάδες, που για μας, ο πόνος θα τους πιάσει.

Μον' ένα να προσέχουμε, και να ‘ναι ξορκισμένο,
να μη φανεί στα ξαφνικά, καβάλα στο φαρί του,
κανένας Μεγαλέξανδρος, και με τ' αψύ σπαθί του,
πάρει εκδίκηση σκληρή, για μάλαμα δοσμένο…