Ευπροσηγορη Του Νου Αταξια Poem by Mary Skarpathiotaki

ΕΥΠΡΟΣΗΓΟΡΗ ΤΟΥ ΝΟΥ, ΑΤΑΞΙΑ

Φτερά έχουν κι ανοίγουν οι ελπίδες μου;
Απλώνωτα χέρια μουσκεμένα, απροκάλυπτα
του νου μου, καθρέφτισμα και μόνο Ορίζοντα
τοποθετώ σε πτήσεις το κορμί και την ψυχή μου..

Έχετε γειά πουλιά μου, ταξιδιάρικα
του ουρανού παντοτινή, είσαστε η συντροφιά μου!
Έχετε γειά ροδαλή της Ηούς χαρμολύπης συννεφιά.
Το μαύρο δεν το θέλω πια το πετώ μακρυά μου.

Της ευτυχιάς μου μόνη Εσύ του ουρανού αταξία.
Της προσμονής, του έρωτα μου, γίνε ευσπλαχνία.
Λύτρωση κι ήλιος ναμείνεις κοντά μου ειδάλλως κρυώνω.
Για σένα ποιος ξέρει; Για πάντοτε μόνη ας μένω κι ας λιώνω! ..

® Μαίρη Σκαρπαθιωτάκη