ಒಂದೆ ಆತ್ಮದ ಅಲೆಗಳು Poem by Praveen Kumar in Bhavana

ಬಿಸಿಲು ಬರಲಿ, ಮಳೆಯೇ ಇರಲಿ,
ಗಾಳಿ ಬಿರು ಸುಳಿಗಾಳಿಯಾಗಿ
ಕೋಪರಂಪ ಭೂಮಿಗಿಳಿಸಲಿ,
ಭೂಮಿ ಬಾಯಿ ಬಿಚ್ಚಿ ತನ್ನ
ನೋವು ತಾಪಕ್ಕಿಂಬು ಕೊಡಲಿ,
ಆಕಾಶ ಬಗೆದ ವ್ಯೋಮರಾಶಿ
ಭೂಮಿ ಮೇಲೆ ಹರಿದು ಬರಲಿ,
ನೀನು ಮಾತ್ರ ನನ್ನ ಮರೆತು
ನಿನ್ನ ನನ್ನ ಬಂಧ ಹರಿದು
ದೂರ ದೂರ ಸರಿಯಲಾರೆ,
ನಿನ್ನ ನನ್ನ ಬೆಸೆದ ಬಳ್ಳಿ
ಕಡಿದು ನೀನು ಬದುಕಲಾರೆ;
ನಾನು ಬಣ್ಣ, ನೀ ಸೌಗಂಧ,
ಹೂವುಯೆಂಬ ಲೋಕದಲ್ಲಿ
ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಇರಲಸಾಧ್ಯ;
ನೀನು ಮಿಂಚು, ನಾನು ಗುಡುಗು,
ಜೋತೆಯಿದ್ದರೆನೆ ಅಂದ ಚಂದ;
ಗರ್ಭಗುಡಿಯ ನಂದಾದೀಪ,
ದೀಪ ನಾನು, ಬೆಳಕು ನೀನು
ನಾನಿದ್ದರೆನೆ ನೀನು ಸಾಧ್ಯ,
ನಿನ್ನ ಹೊರತು ನಾನು ಶೂನ್ಯ,
ಒಂದೇ ಜೀವದ ಮುಖಗಳು,
ಒಂದೆ ಆತ್ಮದ ಅಲೆಗಳು.

ಮತ್ತೆ ಯಾಕೆ ಕಣ್ಣಳತೆ ಮೀರಿ,
ನನ್ನ ಲೋಕ ಪರಿಮಿತಿಯ ಹಾರಿ,
ಎಲ್ಲೋ ಅಡಗಿ ನಮ್ಮಿಬ್ಬರಲ್ಲಿ
ಇಂಥ ನೋವು ತಂದಿರುವೆಯೋ?

ನನಗೆ ಗೊತ್ತು ನಿನ್ನ ಆಟ,
ಜನ್ಮಾಂತರದ ಪಾಠ -
ಉಬ್ಬು, ತಗ್ಗು, ಲೋಕ ನಿಯಮ,
ಸ್ಥಿತ್ಯಾಂತರವೆ ಸ್ಥಿರತೆ ಇಲ್ಲಿ;
ಮಧ್ಯೆ ಮಧ್ಯೆ ಹಿಂದೆ ಸರಿದು
ನಮ್ಮ ಬಂಧ ಬಿಗಿವ ಹೂಟ,
ಮಧ್ಯೆ ಮಧ್ಯೆ ನೋವು ಉಂಡು
ಸುಖಕೆ ಗಾಢತೆ ತರುವ ತಂತ್ರ
ನಿನ್ನ ದೂರಕೆ ಸರಿಸಿತೋ?
ನನ್ನಿಂದ ಬೆರ್ಪಡಿಸಿತೋ?
ಇಂಥ ನೋವು ನಮ್ಮ ಮಧ್ಯೆ,
ಇನ್ನೆಷ್ಟು ಕಾಲ ಸಹಿಸಲಿ?
ಉಂಡು ಉಂಡು ನೋವನ್ನುಂಡು,
ದೇಹ ಮನ ಮೊಂಡಾಗಿದೆ;
ನೀನು ಅಲ್ಲಿ, ನಾನು ಇಲ್ಲಿ,
ಒಬ್ಬರೋಬ್ಬರಿಗಾಗಿ ಕೊರಗಿ
ಇನ್ನೆಷ್ಟು ದಿನ ದಿನ ದೂಡಲಿ?
ಸಾಕು ನಿನ್ನ ಹೂಟ, ತಂತ್ರ,
ಸಾಕು ಪಾಠ, ಲೋಕ ನಿಯಮ,
ಎಲ್ಲ ಮರೆತು, ನಾವು ನಾವಾಗಿ
ಜೊತೆಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಸಾಗಿ
ಬಂದಂತೆ ಬಾಳಿ ಬದುಕುವ,
ಸುಖ ದುಃಖ ಸಮ ಅನುಭವಿಸುವ.