ಹಕ್ಕಿ ದೂರ ಹಾರಿತು Poem by Praveen Kumar in Bhavana

ಹಕ್ಕಿ ದೂರ ಹಾರಿತು,
ತನ್ನ ಗೂಡು ಸೇರಿತು,
ಅನ್ನವಿಟ್ಟು ಬೆನ್ನು ಸವರಿದ
ನನ್ನ ಕೈಯ ಕೊಡವಿಬಿಟ್ಟು
ದೂರ ದೂರ ಹಾರಿತು.

ಕೊಕ್ಕು ಬಿಚ್ಚಿ, ಬೆರಳು ಹಿಡಿದು
ಅನ್ನ ನಾನು ಇಕ್ಕಿದ್ದುಂಟು,
ಒಣಗಿನಿಂತ ಕೊರಳಿಗೆಂದು
ತಂಪು ನೀರು ಇಳಿಸಿದಾಗ
ನನ್ನ ಕೈಯ ಕುಟುಕಿದ್ದುಂಟು.

ಏನೇ ಇರಲಿ, ನನ್ನ ಹಕ್ಕಿ,
ನಮ್ಮ ನಮ್ಮ ವ್ಯವಹಾರವೆಂದು,
ನೋವು, ರಕ್ತ ಸ್ರವಿಸಿದಾಗ,
ಮುಗುಳುನಗೆಯ ಮುಖಕೆ ತಂದು
ಹಕ್ಕಿ ಬೆನ್ನು ಸವರಿದ್ದುಂಟು.

ನಿದ್ರೆ ಮಂಪರಿನಿಂದ
ಪ್ರಾತಃ ಕಾಲ ಹೊರಗೆ ಬಂದು
ಕಣ್ಣ ತಿಕ್ಕಿ ನೋಡಿದಾಗ,
ಬಾಗಿಲ ಬಿಚ್ಚಿ ನಿಂತ ಗೂಡು
ಅಯ್ಯೋ ಈಗ ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ.

ದೂರ ಕಾಡಿನಲ್ಲಿ ಹಕ್ಕಿ
ತನ್ನದೊಂದೆ ಗೂಡು ಕಟ್ಟಿ,
ಮೊಟ್ಟೆಯೊಡೆದು ಮರಿಯನಿಟ್ಟು,
ನನ್ನನಿಲ್ಲಿ ಹೇಗೋ ಮರೆತು
ಚಿಲಿಪಿಲಿ ಇಡುತಲಿತ್ತು.

ನನ್ನಿಂದ ದೂರ ಹೇಗೋ ಇರಲಿ,
ತಂಪುಸೊಂಪಿನಲ್ಲಿ ಹಕ್ಕಿ
ಭದ್ರವಾಗಿ ನಿಂತುದಕ್ಕೆ
ನನ್ನ ಮನಸು ತುಂಬಿ ಬಂದು
ದೂರದಿಂದ ಹರಸಿದೆ.

ಹಕ್ಕಿ ಹಿಂದೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ,
ನಾನು ಮುಂದೆ ನಡೆವಂತಿಲ್ಲ,
ಕವಲೊಡೆದ ದಾರಿ ನಮ್ಮದು;
ಈಗ ಹಕ್ಕಿ ನನ್ನದಲ್ಲ,
ನಮ್ಮ ದಾರಿ ವಿಭಿನ್ನವು.