Βδέλλες... Poem by Konstantinos Arvanitis

Οι λέξεις μοιάζουνε κλωστές, τες πλέκεις όπως το θελήσεις,
μπορούν να σιάξουν τάματα, να μαλακώσουν μια καρδιά,
μπορούν να γένουν όνειρα, κάποια ψυχή ν' αποπλανήσεις,
φορές, να γένουνε θηλειές, πανιά με πόντου μυρουδιά…

Ωστόσο, αν το καλοδείς, έχουνε λίγη σημασία,
αυτή που αποχτούν γιατί, βάζουν στα πράγματα ταμπέλες,
χρησιμεφτές στο τζένιο μας, που ψάχνει να βρει την ουσία,
και στέλνει τες να τυλιχτούν, απάνω τους, ωσάν τες βδέλλες...

Μα, τι τα θες, το υπαρχτό, είν'ένα άμοιαστο θεριό,
και με τις λέξεις δεν μπορείς, φορές παρά μια στις εκατό,
να κάνεις, όσο κι αν το θες, με λόγου του συμπεθεριό,
το πιο πολύ του το κομμάτι, είναι στους λίγους θεατό.

Στην άκρη, άσε, το λοπόν, τες λιγοδύναμες τες λέξεις,
και γίνε κάλφας της σιωπής, που κρύβει μέσα της σοφία.
Μάστορας θα ονομαστείς, από τες πράξεις που θα πλέξεις,
για δαύτες ζήτα να κριθείς, κι όχι για λόγων ευστροφία…