Χρονοσ Poem by PANAGIOTIS TSAKRIS

Μέσα στην άδεια την πλατεία,
γεμάτη φύλλα φθινοπώρου-
-στη θάλασσα απλωμένα δίχτυα-
τα φώτα ανάψανε του δρόμου,
αχνοπλησίαζε η νύχτα.

Σιγά εφύσαγ' ο αέρας
και στριφογύριζε τα φύλλα,
σκυλιά γαυγίζαν στα παρτέρια
κι αυτός, χωμένος στο παλτό του,
καθόταν στο παγκάκι μόνος
και τον γονάτιζε ο χρόνος.

Ψηλά πετούσαν κάτι μέρες,
μήνες και χρόνια όλο φώτα
ανέβαιναν μεσ' στους αιθέρες
κι όλα εγίναν σαν και πρώτα.
Σηκώθηκε ν' αλλάξει θέση
μα…τ' όνειρο έμεινε στη μέση.

Τα χρόνια εκείνα όλο μακραίναν,
τ' αμπάρια κλείστηκαν καλά,
οι κάβοι του σκαριού λυθήκαν
και το καράβι αρμενίζει
μ' ένα δυο δάκρυα στην πλώρη,
επειδή ξέρει: Δεν γυρίζει…