Διαβάτης Φίλος Poem by THEODOROS MANTAS

Μες στης νύχτας τη σιωπή
στις θολές γραμμές της σκέψης
τα αδιέξοδα μου σκιές φρικτές
και τα βήματα ασήκωτα βαριά.

Η καρδιά μου έχει βαρύ καημό
και μες σε τούτη την καταχνιά
μια παρέα ζητώ μια συντροφιά
να ξεστρατίσω από τη φθορά.

Ένας διαβάτης μου μιλά...
κάπου σε ξέρω απ' τα παλιά
σ' ένα μπαρ της γειτονιάς
μια νύχτα πίναμε μαζί ποτά.

Πάμε φίλε σου ζητώ
να θυμηθούμε τις στιγμές
που μ' ένα τσιγάρο συντροφιά
στα σφάλματα βάλαμε φωτιά.

Κι αν στο τέλος της βραδιάς
δεν έχω βρει τη γιατρειά
θα 'χω κάνει ότι θέλω εγώ
και ας πονά ακόμη καρδιά.