Σταγόνες Βροχής Poem by Konstantinos Arvanitis

Σταγόνες βροχής, σε μονόχρωμο κόσμο, υγρές πινελιές.
Στο παράθυρο, η ορμή του αγέρα, τις φέρνει ελαφρές.
Αχ, πως θα ‘θελα, να ξαναδώσουν ζωή στη γη που διψά,
και να πεθάνουν για κάτι που αξίζει κανείς να τιμά.
Μα είναι κι αυτές, αλίμονο, όμοιες με κάποιες ψυχές.

Αν δεν το ξέρεις, κι αυτές κατεβαίνουν με αποστολή
στην κρύα σάρκα, που, στείρα, αδημονεί, να δώσουν ζωή.
Μα ξεστρατίζουν σε ανώφελες τροχιές κι ευτελίζονται.
Κι όσα, αρχικά, με άκρα προσήλωση, επωμίζονται,
εγκαταλείπουν, για χάρη αγέρηδων με τυχαία πνοή.

Μάθε πως φθάνουν από τόπους, με όψεις δίχως ρυτίδες,
λουσμένους στο φως, που διάχυτο σκορπούν οι ηλιαχτίδες.
Μα όπως οι στάλες, ρυάκια ζωγραφίζουν στο κρύο γυαλί,
και τη θάλασσα ρυτιδώνουν ελαφρά και σβήνουν εκεί,
έτσι κι οι ψυχές, δεν φέρνουν πάντα μαζί, ζωής ελπίδες.