Να ΄ταν Poem by THEODOROS MANTAS

Να ΄ταν μια μελισσούλα
τώρα που 'χει σκοτεινιά
και οι καπνοί έχουν πνίξει
μια μεγάλη αγκαλιά.

Με το μέλι της να ράνει
κάθε στάχτη και φωτιά
να ανασάνει μες στη γλύκα
η θλιμμένη ακρογιαλιά.

Να ΄ταν ένα περιστέρι
να πετά μες στη νυχτιά
και το δρόμο να χαράξει
με την λευκή του τη θωριά.

Και τ' αθώο πέταγμα του
να γιατρεύει τις πληγές
που άνοιξε μια φλόγα
σε ανέμελες ψυχές.

Να ΄ταν μια μικρή βροχούλα
να ξυπνήσει ξαφνικά
με το δάκρυ της να σβήσει
τη μεγάλη πυρκαγιά.

Γύρω της χορό να στήσουν
βλέμματα πια χαρωπά
και τη γη να αναστήσουν
του κεφιού τα χοροπηδητά.