Ο Ύπνος Ενός Ρόδου Poem by THEODOROS MANTAS

Ένα ρόδο έκανε να κοιμηθεί μες στην ομορφιά
σαν το χρυσό φεγγάρι του τραγούδησε τρυφερά
για έρωτες φλογερούς και ταξίδια μακρινά
για της πλάσης τα πιο παθιασμένα και καυτά φιλιά.

Σαν σφάλισαν σιγηλά τα δυο του μάτια τα γλυκά
ήρθε η άνοιξη με χρώματα ωραία απαλά
βαστώντας ένα χελιδόνι στη ζεστή της αγκαλιά
ω! Θεέ μου τι ευωδιά σκορπούσε η αγνή της καρδιά!

Ένα αηδόνι του χάρισε ένα άστρο λαμπρό
και απάνω στο ολόλευκο του και φωτεινό
βυθίστηκε για να νιώσει της φωτιάς το μυστικό.
Και δεν ξύπνησε την αυγή γιατί δεν είχε πια παλμό.

Υπάρχει στον ουρανό ένα μονοπάτι μυστικό
που οδηγεί σε 'να πέρασμα απ' όλους ποθητό
ακόμη και 'σε να ρόδο είναι 'κείνο ανοιχτό
κι μη φοβάσαι... θα το δεις της μοίρας σου είναι γραφτό.