Η Συνάντηση Poem by THEODOROS MANTAS

Το άστρο το πιο λαμπρό λυχνάρι της αγνής ψυχής σου
έτρεχε μονάχο στο απέραντο του κρυφού χρόνου
για να σε απαντήσει σαν τον άνεμο του φθινοπώρου
που αγκαλιάζει με στοργή τα φύλλα στο μακρύ ταξίδι.

Ακριβή η ευτυχία, βασίλισσα του φεγγαριού
δακρύζει από χαρά και λύπη στο αντιφέγγισμα σου
που απλώνεται ανάλαφρο και αθώο σαν κρίνος
στα χρώματα της ανοιξιάτικης ανάστασης και αγάπης.

Υπάρχουν τα λόγια της σιωπής που δεν τα ξέχασες ποτέ'
όπως η μοναξιά που πάντα θα ζητά την έρημο της.
Και τι μυστικά θα πεις, και τι σκοπούς θα τραγουδήσεις
σαν σε κοιτάξει κατάματα με το λευκό του Είναι;

Τόσο κοντινός ο παράδεισος δεν το φαντάστηκες;
Μες στην καρδιά σου ανθίζουν τα ρόδα και τα γιασεμιά
και τα αθώα περιστέρια και οι πεταλούδες
εκεί σε περιμένουν για να χορέψετε για τη χαρά.