Κι ήρθε μια άνοιξη πάλι,
απ' αυτές τις γνωστές τελευταία:
Η Πόλη πέφτει δυο φορές
βυθισμένη στα χρώματά της.
Φράγκοι και Οθωμανοί είναι εδώ.
Οι εκκλησίες καίγονται καλά
και λάμπουν στο στερέωμα
κι οι πιστοί στα τεμένη μένουν ακίνητοι,
για πάντα…
Αυτοί εξορίζουν τους Άλλους
κι οι Άλλοι Αυτούς…
Κίτρινη σκόνη, όπως της πρέπει
ραντίζει την πόλη πάλι και πάλι.
Πού και πού αυθαδιάζει το άρωμα της νεραντζιάς
και τρέχει να βρει τον Ύμνο της Μεγαλοβδομάδας.
Για λίγο…
Μετά, πάλι η αλυσίδα της Πύλης
τρίζει, ανοίγει
και οι μυρωδιές κι οι Ύμνοι
βγαίνουν έξω, ξεκινάνε γι' αλλού…
Πάλι μόνοι μας….
This poem has not been translated into any other language yet.
I would like to translate this poem