κεραυνού Κραυγή Poem by THEODOROS MANTAS

Αρδεύουν το φως των άστρων τα όνειρα μου τις βραδιές
σαν μου ψιθυρίζουν τη βαθιά χαρά των αισθημάτων τους
με ψαλμούς που ο χρόνος τους διαβάζει στον ύπνο τους
την ώρα που ο λαμπρός ήλιος βασιλεύει στις ψυχές μας.

Μια γέφυρα αιώνιου φωτός γεννάται 'κείνη τη στιγμή
που ενώνει το σκοτάδι με τη μέρα και τον άνθρωπο.
Και όσο και αν η κλεψύδρα μας στη γη τελειώνει
το βήμα μας στο άπειρο μέρα με τη μέρα μεγαλώνει.

Και αν έχουμε πικρές πληγές και λαβωμένες τις καρδιές
από παλιάτσους που μας μιλούν για ελπίδες απατηλές
ο δρόμος μας προς τη ζωή προς την ρόδινη ανατολή
είναι χαραγμένος από το κλάμα που μας έφερε πνοή.

Είναι γλαυκός ο ουρανός απέραντος μα και μικρός
για της ψυχής μας το βλέμμα και το κάτασπρο φως
που μας οδηγεί πέρα από κάθε άγνωρη ακτή
μιας και είμαστε πλασμένοι να 'μαστε κεραυνού κραυγή.