Δυο Λέξεις (Τα Σονέτα Ενός Μονιά,20) Poem by Konstantinos Arvanitis

Του Σάββατου τα πρωινά, έχουν μοσκιά γαλήνης,
μα στο σουλάτσο σαν θα βγω, με ραθυμιά φιδίσια,
μιας δόμνας με κεντροβολά, η χάρ' η ζαρκαδίσια,
κι άθελ' απλώνει στην ψυχή, το πέπλο της σαγήνης.

Είν' η φωνή της γάργαρο νερό δροσάτης κρήνης
και της αυγούλας τη θωριά, έχει τη νεραϊδίσια,
με πορφυρά τα μάγουλα, τα φρύδια τ' αβδελλίσια,
τα μάτια π' αντιφέγγουνε σ' αποχρωμιές της μήνης.

Να προσπεράσω δεν μπορώ, δίχως να της ζητήσω,
δυο λέξεις πεταχτάρικες, απ' το γλυκό της στόμα,
νόστιμες και κιμπάρικες, σ' αυτές να ναυαγήσω.

Αυτές θα ήταν αρκετές, την έμπνευση ν' αντλήσω,
μ' από το συναλίκ' αυτό, μ' αποθαρρύνει ακόμα.
Και τώρα πρέπει δίχως τους, τις ρίμες μου να στήσω.